Η τραγωδία στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018 δεν ήταν απλώς μια φυσική καταστροφή. Ήταν μια μαζική απώλεια ανθρώπων —102 ζωές— που έγινε τραγικό σύμβολο θεσμικής αποτυχίας, διοικητικής αδράνειας και τραγικής αδιαφορίας.

Το βαρύ φορτίο της μνήμης των θυμάτων, των οικογενειών τους και ολόκληρης της κοινωνίας ζητούσε όχι μόνο απόδοση δικαιοσύνης, αλλά και ηθική κάθαρση. Πέντε χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη μίλησε —αλλά ήταν αυτή η φωνή αρκετά δυνατή, αυστηρή και δίκαιη; Ή μήπως, μέσα από τον κυκεώνα νομικών τεχνικών, ο πόνος μετατράπηκε για άλλη μια φορά σε στατιστική και αριθμούς;

Ανάλυση του Δικαστικού Αποτελέσματος

Στις 3 Ιουνίου 2025, το Εφετείο ανακοίνωσε τις ποινές για τους δέκα κατηγορούμενους που κρίθηκαν ένοχοι για την φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Το δικαστήριο επέβαλε συνολικές ποινές φυλάκισης που αγγίζουν ακόμα και τα 240 χρόνια. Όμως, σε μια εξέλιξη που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, εκτιτέα είναι μόλις τα 5 έτη.

Ποιοι κρίθηκαν ένοχοι και ποιες ποινές επιβλήθηκαν;

Η εισαγγελέας της έδρας, Σταματία Περιμένη, πρότεινε την πραγματική έκτιση των ποινών για τους Τερζούδη, Ματθαιόπουλο, Φωστιέρη και Καπάκη. Αντιθέτως, για τους υπόλοιπους κατηγορούμενους εισηγήθηκε μετατροπή των ποινών σε χρηματικά πρόστιμα.

Το τελικό λόγο τον έχει το δικαστήριο, αλλά η δημόσια αίσθηση είναι ήδη φορτισμένη. Για πολλούς, πρόκειται για μια απόφαση συμβολική παρά ουσιαστική.

Ποιοι αθωώθηκαν

Αντιθέτως, αθώοι κρίθηκαν αρκετοί πρώην αιρετοί και κρατικοί παράγοντες:

• Ρένα Δούρου (πρ. περιφερειάρχης Αττικής)
• Ηλίας Ψινάκης (πρ. δήμαρχος Μαραθώνα)
• Ευάγγελος Μπουρνούς (πρ. δήμαρχος Ραφήνας)
• Διοικητικά στελέχη και στρατιωτικά πρόσωπα (Κολοκούρης, Δροσοπούλος, Πορτοζουδής, Στεργίου Καψάλης κ.ά.)

Η αθώωσή τους, παρ’ όλο που για πολλούς είχαν ρόλο στον συντονισμό ή την προετοιμασία των περιοχών για κρίσεις, επανέφερε το ερώτημα περί πολιτικής ευθύνης.

Δικαιοσύνη ή θεσμική αποστειρωμένη λύπη;

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θυμάται το Μάτι ως μια ντροπιαστική πληγή που δεν κλείνει. Οι αριθμοί της Δικαιοσύνης, όσο σωστά κι αν είναι νομικά, δεν συνδέονται με το αίσθημα του πολίτη περί δικαίου. Οι συγγενείς των θυμάτων δεν ζητούν εκδίκηση· ζητούν αναγνώριση, παραδειγματισμό, κάθαρση και μια πραγματική διαβεβαίωση ότι το κράτος προστατεύει. Αντ’ αυτού, έχουν μπροστά τους μια απόφαση που φέρει ποινές-βιτρίνα και ενδεχόμενες μετατροπές σε πρόστιμα.

Και όσο οι ποινές δεν «γράφονται» σε πράξεις και αλλαγές, οι ευθύνες θα πνίγονται όπως πνίγηκαν και οι άνθρωποι εκείνο το απόγευμα του 2018: αβοήθητοι, αδικαίωτοι, αόρατοι.