Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή που ξεπερνούν τη ρητορική, τα κόμματα και τις αντιπαραθέσεις. Είναι οι στιγμές όπου η ανθρώπινη διάσταση υπερισχύει της εξουσίας, και η συνείδηση υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε απόφαση, κάθε γραφειοκρατική πράξη, υπάρχουν άνθρωποι. Μια τέτοια στιγμή βίωσε ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, όταν συνάντησε τα μέλη του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων και Εγκαυματιών της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι — της τραγωδίας που συγκλόνισε τη χώρα και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές όσων επέζησαν.

Ανάμεσά τους βρισκόταν η Βαρβάρα Φύτρου, η γυναίκα που έχασε τον σύζυγό της και τα δύο παιδιά της μέσα στις φλόγες εκείνης της εφιαλτικής μέρας. Η παρουσία και τα λόγια της ήταν αρκετά για να λυγίσει ο υπουργός, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. Η συνάντηση αυτή δεν ήταν απλώς μια τυπική συνάντηση εργασίας· εξελίχθηκε σε ένα ανθρώπινο δράμα, γεμάτο δάκρυα, συγκίνηση και –τελικά– δίκαιη απόφαση.

Ο Γεωργιάδης δεσμεύτηκε ότι η πολιτεία θα αναγνωρίσει εμπράκτως την ευθύνη της. Σε συνεργασία με τον υπουργό Οικονομικών Κυριάκο Πιερρακάκη, αποφασίστηκε η εισαγωγή διάταξης που θα καθιστά τις αποζημιώσεις των πυρόπληκτων του Ματιού ακατάσχετες και αφορολόγητες, αποκαθιστώντας μια βαθιά αδικία που βάραινε τους επιζώντες επί χρόνια.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Υγείας, όπου ο Άδωνις Γεωργιάδης υποδέχθηκε τα μέλη του Συλλόγου των Συγγενών Θυμάτων και Εγκαυματιών από το Μάτι. Το ραντεβού είχε ως αντικείμενο την επίλυση εκκρεμοτήτων με τον ΕΟΠΥΥ, σχετικά με τις ιατρικές ανάγκες των εγκαυματιών και τις αποζημιώσεις για την ηθική βλάβη που επιδικάστηκαν από τα δικαστήρια.

Ο υπουργός αναφέρθηκε δημόσια στην εμπειρία αυτή μέσα από μια συναισθηματικά φορτισμένη ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περιγράφοντας τη συνάντηση ως «μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της πολιτικής του σταδιοδρομίας». Δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι ξέσπασε σε κλάματα κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ζητώντας συγγνώμη από τους παρευρισκόμενους.

Η πρόεδρος του Συλλόγου, Καλλιόπη Αναγνώστου, γυναίκα που φέρει ακόμη τα σημάδια των εγκαυμάτων, μίλησε με ευγένεια και αξιοπρέπεια για τις ανάγκες των μελών, χωρίς εντάσεις ή κατηγορίες. Όπως σημείωσε ο υπουργός, «έβλεπα ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα να μιλούν με ψυχραιμία και καλοσύνη».

Η στιγμή κορύφωσης ήρθε όταν μίλησε η Βαρβάρα Φύτρου. Χωρίς πικρία ή οργή, εξέφρασε ένα δίκαιο παράπονο: ότι παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις, οι αποζημιώσεις που τους επιδικάστηκαν φορολογούνται σχεδόν κατά 50%, ενώ τους ζητούνται ασφαλιστικές και φορολογικές ενημερότητες. Η αποκάλυψή της –ότι είναι η γυναίκα που έχασε τα δύο της παιδιά και τον σύζυγό της στη φωτιά– προκάλεσε τη συναισθηματική κατάρρευση του υπουργού.

Μετά τη συνάντηση, ο Γεωργιάδης επικοινώνησε αμέσως με τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Οι δύο υπουργοί συμφώνησαν να συμπεριληφθεί διάταξη στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών που θα προβλέπει:

• Ακατάσχετες και αφορολόγητες αποζημιώσεις για όλους τους πυρόπληκτους του Ματιού.

• Ειδική ρύθμιση για τον ΕΟΠΥΥ, ώστε να καλύπτει πλήρως, κατ’ εξαίρεση, όλες τις ανάγκες υγείας των εγκαυματιών και των συγγενών των θυμάτων.

Ο υπουργός υπογράμμισε ότι αυτή η πρωτοβουλία δεν αποτελεί «χάρη», αλλά υποχρέωση και καθήκον του κράτους, το οποίο φέρει ακέραια την ευθύνη για την τραγωδία.

Στο τέλος της ανάρτησής του, ο Άδωνις Γεωργιάδης απέδωσε δημόσιο σεβασμό στη Βαρβάρα Φύτρου, την Καλλιόπη Αναγνώστου και όλα τα μέλη του συλλόγου, χαρακτηρίζοντάς τους «παραδείγματα ανθρώπινης αντοχής και αξιοπρέπειας», επισημαίνοντας πως η στάση τους αποτελεί μάθημα ζωής για όλους.

Η συγκλονιστική αυτή στιγμή ανάμεσα σε έναν υπουργό και μια γυναίκα που έχασε τα πάντα αποτελεί υπενθύμιση πως η πολιτική οφείλει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Η απόφαση για αφορολόγητες και ακατάσχετες αποζημιώσεις δεν είναι απλώς ένα οικονομικό μέτρο· είναι μια πράξη ηθικής αποκατάστασης, ένα βήμα προς την επανόρθωση ενός χρέους που το κράτος οφείλει εδώ και χρόνια στους πολίτες που υπέστησαν τα αποτελέσματα της κρατικής ανεπάρκειας.

Η Βαρβάρα Φύτρου και οι υπόλοιποι επιζώντες του Ματιού διδάσκουν ότι η αξιοπρέπεια μπορεί να σταθεί όρθια ακόμα και μέσα στις στάχτες. Η ψυχραιμία, η ευγένεια και η πίστη στη δικαιοσύνη τους, απέναντι σε ένα κράτος που τους πλήγωσε, είναι ίσως η πιο δυνατή απάντηση στο κακό.

Και αν κάτι μένει από αυτή την ιστορία, είναι πως η πολιτεία δεν θεραπεύεται με λόγια, αλλά με πράξεις, με σεβασμό, ευαισθησία και ανθρωπιά. Γιατί μπροστά στον πόνο μιας μάνας, η εξουσία δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει παρά τη σιωπηλή υπόσχεση πως δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά μια τέτοια τραγωδία.