Στις 23 Ιουλίου 2018, η Ελλάδα βίωσε μία από τις πιο σκοτεινές και αποτρόπαιες ημέρες της σύγχρονης ιστορίας της. Μια πυρκαγιά που εξαπλώθηκε με ταχύτητα αστραπής, εγκλώβισε ανθρώπους, σπίτια, αυτοκίνητα, ζωές και όνειρα μέσα σε μια πύρινη θηριωδία, κυρίως στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και στο Κόκκινο Λιμανάκι. Δεν ήταν μια “φυσική καταστροφή” με την απλή έννοια. Ήταν μια αποτυχία του κρατικού μηχανισμού σε όλα τα επίπεδα: σχεδιασμός, πρόληψη, επικοινωνία, αντίδραση, συντονισμός.

Χάθηκαν 104 ζωές. Παιδιά, ηλικιωμένοι, οικογένειες, άνθρωποι με ονόματα, ιστορίες και πρόσωπα. Άνθρωποι που κάηκαν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια ή προσπαθώντας να ξεφύγουν, εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδους δρόμους. Οι εικόνες που κατέγραψαν οι κάμερες και τα μάτια των επιζώντων παραμένουν χαραγμένες στη συλλογική μας συνείδηση.

Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, επιστρέφει η ίδια σιωπηλή κραυγή: “Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε την αδιαφορία. Ζητούμε δικαιοσύνη και ευθύνη.”

🕯️ Το χρονικό της επετείου: Τιμή, πένθος και υπόσχεση

Στις 23 Ιουλίου 2025, επτά χρόνια μετά, οι κάτοικοι του Ματιού, του Νέου Βουτζά και του Κόκκινου Λιμανακιού συγκεντρώθηκαν και φέτος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, για να τελέσουν επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της τραγωδίας. Παρόντες ήταν συγγενείς των θυμάτων, εγκαυματίες, κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν, καθώς και εκπρόσωποι της Πολιτείας. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, φορτισμένη, αλλά αξιοπρεπής.

Με λευκά λουλούδια στα χέρια, δάκρυα στα μάτια και βαθιά σιωπή στις φωνές τους, όσοι παρευρέθηκαν έδωσαν το δικό τους “παρών”, όχι μόνο ως φόρο τιμής, αλλά και ως υπενθύμιση της υποχρέωσης όλων μας να μην αφήσουμε τη λήθη να νικήσει.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας τελέστηκε τρισάγιο στο μνημείο των θυμάτων στον Νέο Βουτζά, ακολουθούμενο από σιωπηλή πορεία μνήμης από τους κατοίκους του Ματιού. Μια πορεία που κάθε της βήμα αντιπροσωπεύει όχι μόνο θλίψη, αλλά και αγανάκτηση για τη μη απονομή πλήρους δικαιοσύνης και τη συνεχιζόμενη απουσία θεσμικών εγγυήσεων για πρόληψη αντίστοιχων γεγονότων.

💔 Όταν το πένθος γίνεται δημιουργία – Το παράδειγμα της οικογένειας Φιλιππόπουλου

Μια εξαιρετικά συγκινητική πρωτοβουλία έλαβε χώρα μέσα στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων: ο νονός των δίδυμων κοριτσιών Σοφίας και Βασιλικής Φιλιππόπουλου, που κάηκαν ζωντανές μαζί με την οικογένειά τους, αποφάσισε να μετατρέψει τον προσωπικό του πόνο σε ένα μικρό θαύμα. Με δική του πρωτοβουλία και μέσα από δωρεές, συγκέντρωσε χρήματα για να δημιουργηθεί παιδική χαρά στη μνήμη των κοριτσιών, ως σύμβολο ζωής, φωτός και ελπίδας.

Η πράξη αυτή δεν είναι απλώς μια φιλανθρωπική χειρονομία· είναι ηθική δέσμευση και πράξη πολιτισμού. Ένα ουσιαστικό «δεν σας ξεχάσαμε». Μια υπενθύμιση ότι κάθε παιδική φωνή που θα γελά εκεί, είναι και ένα “αντίο” γεμάτο αγάπη προς αυτές που χάθηκαν τόσο πρόωρα και τόσο άδικα.

📣 Το μήνυμα των συγγενών – Μνήμη χωρίς δικαιοσύνη είναι προσβολή

Οι συγγενείς των θυμάτων επανέλαβαν, για ακόμα μια φορά, ότι δεν αρκεί μια φορά τον χρόνο να τελούνται επιμνημόσυνες δεήσεις και να κατατίθενται λουλούδια. Η μνήμη χρειάζεται δράση, υπευθυνότητα και λογοδοσία. Δεν ζητούν εκδίκηση – ζητούν την αλήθεια. Ποιοι ευθύνονται για την τραγική κατάληξη; Γιατί δεν υπήρξε ενημέρωση, σχέδιο διαφυγής, εκκένωση, καθαρισμός της περιοχής, σωστή διαχείριση της κρίσης;

Αν δεν υπάρξει θεσμική ανάληψη ευθύνης και αποτελεσματική πρόληψη στο μέλλον, τότε η τραγωδία στο Μάτι κινδυνεύει να μετατραπεί σε πρότυπο αποτυχίας, αντί για αιτία αλλαγής.

⚖️  Αν η Δικαιοσύνη καθυστερεί, η Ιστορία δεν συγχωρεί

Επτά χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. Οι 104 ζωές που χάθηκαν εκείνο το απόγευμα δεν ήταν αριθμοί. Ήταν άνθρωποι με χαμόγελα, οικογένειες, καθημερινότητες. Χάθηκαν επειδή κάποιοι αμέλησαν, αδιαφόρησαν ή απλώς δεν ήξεραν να δράσουν όταν έπρεπε.

Οι τελετές μνήμης, οι πορείες, τα τρισάγια και οι παιδικές χαρές που δημιουργούνται στη μνήμη των θυμάτων δεν αρκούν από μόνες τους. Χρειάζεται ριζική αλλαγή στη φιλοσοφία της πολιτικής προστασίας, επανασχεδιασμός των μηχανισμών, ουσιαστική εκπαίδευση και εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος.

Το Μάτι μάς δίδαξε, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, πως η απουσία προετοιμασίας, κοστίζει ζωές. Αν δεν μάθουμε από αυτό, τότε η ευθύνη θα βαρύνει για πάντα όλους μας.

Η μνήμη παραμένει. Η οργή υποβόσκει. Η απαίτηση για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, είναι ζωντανή.