Η Εύα Νικολοπούλου που έχασε την μητέρα της Βασιλεία Μαυρίδου σε ηλικία 59 ετών στην φονική πυρκαγιά στο Μάτι έστειλε μια συγκλονιστική επιστολή στο Marathon Press.

Αναλυτικά όσα αναφέρει:

Μια κραυγή ως τη λήθη

Ακούστε με σας παρακαλώ, ακούστε την κραυγή μου! Δεν είναι κραυγή επαιτείας, δεν ζητιανεύω την καλοσύνη ή τη σημασία κανενός. Απαιτώ μόνο σεβασμό. Όχι σε μένα αλλά στους τουλάχιστον 104 νεκρούς μας. Στις μάνες που έθαψαν παιδιά, στα παιδιά που έθαψαν γονείς, φίλους, παππούδες. Σε αυτούς που είδαν το σώμα τους να καίγεται κι είδαν κι άλλους να καίγονται κα να πεθαίνουν δίπλα τους. Σε αυτούς που χρειάστηκε να διαλέξουν τη ζωή τους με το θάνατο ενός αγαπημένου τους.

Σε αυτούς που βρέθηκαν στον πόλεμο απροειδοποίητα, ξαφνικά, εντελώς απροετοίμαστοι. Σε αυτούς που χρειάστηκε να υπερβούν τον εαυτό τους παλεύοντας για τη ζωή τους σε έναν ανίερο πόλεμο. Σε αυτούς που έψαχναν ώρες και μέρες να βρουν αγαπημένους. Σε αυτούς που αντί για σωρούς παρέλαβαν σακουλίτσες με στάχτη κι αποκαΐδια. Σε αυτούς που τρέχοντας να ξεφύγουν σκόνταψαν πάνω σε καιόμενους κορμούς χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι κορμοί είναι οι δικοί τους άνθρωποι. Σε αυτούς που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους νεκρούς τους στη θάλασσα ή στη στεριά. Σε αυτούς που περίμεναν μέρες για να παραλάβουν σφραγισμένα φέρετρα και να μην μπορέσουν καν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Σε αυτούς που δεν ενημερώθηκαν, δεν απομακρύνθηκαν έγκαιρα, δεν βοηθήθηκαν κατά τη διάρκεια του χάους, δεν διασώθηκαν, δεν περισυνελλέγησαν ούτε ως νεκροί και κατασυκοφαντήθηκαν από την επόμενη κιόλας ημέρα. Σε αυτούς που βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, σε αυτούς που τραυματίστηκαν για πάντα σε σώμα και ψυχή από την εγκληματική διαχρονική ανεπάρκεια του κράτους και από τις εγκληματικές επιχειρησιακές παραλείψεις και αποφάσεις της 23ης Ιουλίου 2018.

Σε αυτούς που άκουγαν από την πρώτη στιγμή πως το Μάτι ήταν άναρχα δομημένο και τα σπίτια του αυθαίρετα, γι’αυτό κάηκαν. Σε αυτούς που υπέστησαν τη μεγαλύτερη συκοφαντία που έχουν ποτέ δεχτεί θύματα μαζικής καταστροφής. Σε αυτούς που άντεξαν να μην τρελαθούν ελπίζοντας πως η κοινωνία θα έχει καλύτερη κρίση και αντανακλαστικά από όσους έπρεπε εκείνη την ημέρα να τους σώσουν. Σε αυτούς που, αν και έβλεπαν τα σημάδια, περίμεναν καρτερικά την ημέρα που η δικαιοσύνη θα έρθει να ρίξει φως στο τεράστιο αυτό έγκλημα.

Σε αυτούς που άκουσαν στο δικαστήριο ότι το Μάτι είχε πάρα πολλές διόδους διαφυγής και ότι, αν είχε δοθεί σχετική εντολή, θα είχε εκκενωθεί επιτυχημένα. Ότι ο χρόνος ανάμεσα στη στιγμή που για πρώτη φορά καταγράφηκε έρπουσα η φωτιά στην περιοχή του Νταού Πεντέλης και σε αυτήν που κάηκε το πρώτο σπίτι στο Νέο Βουτζά ή στο Μάτι ήταν υπεραρκετός για να σωθούν περισσότεροι. Ότι αν και υπήρχαν εναέρια μέσα, δεν πέταξαν ούτε προληπτικά, ούτε και κατασβεστικά. Ότι αν και οργανωμένα εκκενώθηκαν οι κατασκηνώσεις, δεν εκκενώθηκαν οικισμοί που ήταν βέβαιο πως θα καούν. Ότι αν και γνώριζαν πως υπήρχαν εγκλωβισμένοι στη θάλασσα, δεν έστειλαν πλοιάρια να τους σώσουν. Ότι αν και γνώριζαν ότι η φωτιά καίει το Μάτι έστελναν διερχόμενους από τη Λεωφόρο Μαραθώνος με κατεύθυνση τη Νέα Μάκρη μέσα στο Μάτι. Ότι αν και δεν υπήρχε πραγματικός λόγος, με την προτροπή βιομηχάνου έστειλαν το μοναδικό εναέριο μέσο που θα μπορούσε να βοηθήσει στην περιοχή στα διυλιστήρια της MotorOil.Ότι την κρίσιμη ώρα, ο Δήμαρχος της Ραφήνας δήλωνε ότι η φωτιά δεν πηγαίνει προς το Νέο Βουτζά και το Μάτι. Ότι αν και εγκαυματίες κατευθύνονταν ήδη με δικά τους μέσα σε κοντινά κέντρα υγείας, δεν έστειλαν το ΕΚΑΒ να τους διακομίζει μαζικά. Ότι αν και ήξεραν για νεκρούς, παράγγελναν σάκους και προετοίμαζαν ψυγεία, δήλωναν πως δεν υπάρχουν.

Σε αυτούς που άκουσαν ότι Λιμενικό και Αστυνομία δεν θα δικαστούν καν. Σε αυτούς που είδαν ότι η πολιτική ηγεσία δεν είπε ούτε συγγνώμη, μόνο συκοφαντίες και ψέματα.

Σε αυτούς που ανέχτηκαν, μην έχοντας άλλη επιλογή, να ακούν ότι όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν κακούργημα αλλά πλημμέλημα. Σε αυτούς που άντεξαν, γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, ότι στο σύνολο των θυμάτων για το οποίο ασκήθηκε το κατηγορητήριο δεν περιλαμβάνονται 2 δίδυμα 5χρονα κοριτσάκια επειδή, αφού δεν απέμεινε ζωντανός από τη φωτιά α’ βαθμού συγγενής τους, δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν σε αυτή τη δίκη. Σε αυτούς που άκουσαν στο τέλος ότι από τους 21 κατηγορουμένους αθωώνονται οι 15. Σε αυτούς που έζησαν για να ακούσουν ότι οι 6 καταδικασθέντες θα εξαγοράσουν την ποινή των λίγων χρόνων φυλακής που τους επιβλήθηκε έναντι 10 ευρώ την ημέρα.

Στις μάνες που ούρλιαζαν στο άκουσμα αυτής της απόφασης και το ουρλιαχτό τους έφτανε ως τον ουρανό, εκεί που τα παιδιά τους καίγονταν και πέθαιναν ξανά, άλλη μια φορά. Σε αυτούς που δεν έχουν πια τίποτα να περιμένουν.

Δεν τελειώνει ο άνθρωπος με το θάνατο αλλά με τη λήθη. Ποια μεγαλύτερη κατάρα λοιπόν από αυτή; Δεν είναι μόνο ότι τους βασάνισαν ώσπου να πεθάνουν. Δεν είναι ότι τους σκότωσαν. Δεν είναι ότι δεν τους σεβάστηκαν ούτε ως νεκρούς. Δεν είναι ότι τους συκοφάντησαν ανελέητα. Είναι που δεν απέδωσαν καν δικαιοσύνη για το θάνατό τους. Έναν θάνατο εγκληματικό, αναίτιο, βασανιστικό, απάνθρωπο. Θέλουν λοιπόν να τους καταδικάσουν στη λήθη…

Δεν περιμένω μαζικές διαδηλώσεις, κοινωνικά κινήματα και hashtagsπρος υποστήριξη των νεκρών και των εγκαυματιών μας. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πώς γίνεται ως και σήμερα η κοινωνία να μη βλέπει το αυτονόητο του κρατικού εγκλήματος και της προπαγάνδας που από τότε μέχρι σήμερα προσπαθεί να το καλύψει και να το ξεπλύνει!

Για τα όσα υπέφεραν θύματα και επιζήσαντες σε Νέο Βουτζά, Μάτι, Προβάλινθο, Αμπελούπολη και Κόκκινο Λιμανάκι δεν έφταιγε ούτε η τοποθεσία, ούτε τα σπίτια, ούτε η γεωμορφολογία, ούτε η προσωπικότητά τους. Έφταιγε από την αρχή μέχρι το τέλος ένα κράτος που δεν τους προστάτεψε, δεν τους προειδοποίησε, δεν τους έσωσε, δεν τους σεβάστηκε. Ακούστε την κραυγή μου, και μέσα από αυτήν, την κραυγή των νεκρών μας. Δεν τους αξίζει η λήθη, η ατιμωρησία, η συκοφάντηση που υφίστανται 6 χρόνια μετά. Ήταν άνθρωποι που δεν άξιζαν αυτόν τον θάνατο, όπως δεν τον αξίζει κανείς μας. Έτυχε να είναι η μητέρα μου, θα μπορούσε να είναι η δική σας μητέρα, το παιδί σας, τα αδέλφια σας… Κάτι επιτέλους πρέπει να αλλάξει! Να αλλάξει το κράτος ώστε να μας προστατεύει, να αλλάξουν οι νόμοι ώστε να είναι πιο δίκαιοι για τα θύματά του, να αλλάξουμε εμείς ώστε να κρίνουμε σωστά.

Για να μην πάει χαμένος τόσος θάνατος, τόσος πόνος, τόσος όλεθρος. Για να μην καταδικαστούν στη λήθη! Ακούστε την κραυγή μου και δείτε ότι η δικαίωση για αυτούς είναι δικαίωση για όλους μας. Ενώστε τη φωνή σας μαζί μας! Γιατί κανείς δεν είναι ασφαλής…

Εύα Νικολοπούλου
Κόρη της Βασιλείας Μαυρίδου που σε ηλικία 59 χρονών έχασε τη ζωή της στην φονική πυρκαγιά στο Μάτι στις 23 Ιουλίου 2018