Η υποβολή μιας αίτησης στο Δημόσιο χωρίς οιαδήποτε ταλαιπωρία … 

Για την οικονομική ενίσχυση 6.000 €, την οποία «δικαιούνται όσοι υπέστησαν τραυματισμό λόγω των πυρκαγιών που έπληξαν περιοχές της Περιφέρειας Αττικής στις 23 και 24 Ιουλίου 2018 και νοσηλεύτηκαν για χρονικό διάστημα άνω των 48 ωρών ή εξακολουθούν να νοσηλεύονται σε νοσοκομεία», έχει εκδοθεί Υπουργική Απόφαση (64662 ΦΕΚ 5529 Β 10/12/18) και διευκρινιστική εγκύκλιος (Νο 2-13/12/18) του Διοικητή του ΟΠΕΚΑ, του Οργανισμού που έχει αναλάβει την υλοποίησή της. Η εγκύκλιος αυτή καταλήγει ….

«Οι αρμόδιοι υπάλληλοι, για την υλοποίηση της χορήγησης της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης, καλούνται να εφαρμόσουν αποτελεσματικά και χωρίς καθυστερήσεις τις προβλεπόμενες διαδικασίες, δεδομένου του σκοπού της παροχής, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή εξυπηρέτηση των πολιτών και η αποφυγή οποιασδήποτε ταλαιπωρίας».

Για την αποφυγή της ταλαιπωρίας θα μπορούσαν πολύ απλά να ζητήσουν από τα νοσοκομεία τα στοιχεία των εγκαυματιών που νοσηλεύτηκαν και να τους βάλουν τα λεφτά στο λογαριασμό. Θα σας το πω για πρώτη και τελευταία φορά : Δεν έχει νόημα να ζητάτε οιαδήποτε λογική από αυτό το πράγμα που λέγεται «Ελληνικό Δημόσιο». Μόνο να βγάζετε συμπεράσματα για μελλοντική χρήση.

Εξοπλισμένος με όλα τα απαραίτητα χαρτιά για την εγκαυματία που εκπροσωπώ, με πρώτο και καλύτερο την Βεβαίωση από το «Ερρίκος Ντινάν», ότι νοσηλεύτηκε για ενάμιση μήνα, υπογεγραμμένη από τον αρμόδιο γιατρό και την «Διευθύντρια Διοικητικών Υπηρεσιών», μεταβαίνω στα γραφεία του ΟΠΕΚΑ στην πλατεία Κάνιγγος για υποβολή της σχετικής αίτησης.

Δεξιά τω εισερχομένω χαρτάκι που λέει ότι πρέπει να πάρω νούμερο για το γκισέ «Β – Προνοιακά επιδόματα». Μετά δέκα μόλις λεπτά έρχεται η σειρά μου, πλην όμως δε γίνεται τίποτα επειδή στο διπλανό γκισέ «Α» πλακώνονται στα «γαλλικά» ένας υπάλληλος με μία άλλη υπάλληλο, οπότε είμαστε stand by για να επέμβουμε πριν την πνίξει. Τελικά έρχεται η πολυπόθητη στιγμή …

– Τι θέλετε;
– Να υποβάλλω αίτηση για το επίδομα εγκαυματιών.
– Ποιών εγκαυματιών;
– Από τη φωτιά στο Μάτι.
– Τη φωτιά στο Μάτι;.
– Τα 6.000 €; Έχω την Απόφαση και την Εγκύκλιο.
– Δεν έχω ιδέα

Παρένθεση : Επειδή ο ίδιος διάλογος θα επαναληφθεί άπειρες φορές, για χάρη συντομίας και ορμώμενος από τον διάλογο Γκιωνάκη – Σταυρίδη στα Κίτρινα Γάντια «Μπορδοκαλάδα θέτε; Από Μπορδοκάλια»; – «Όχι από μούσμουλα», θα τον ονομάζω στο εξής «Πορδοκαλάδα».

– Και τι να κάνω εγώ;
– Πηγαίνετε πίσω δεξιά στο Πρωτόκολλο. Αυτός ξέρει.

Πάω πίσω δεξιά

– Τι θέλετε;

«Πορδοκαλάδα».

– Πηγαίνετε στο γκισέ «Β»
– Μα από εκεί έρχομαι.
– Δεν έχει σημασία. Θα πάτε εκτός σειράς και θα του πείτε να σας στείλει στα γραφεία. Επάνω.

Πάω εκτός σειράς

– Τι θέλετε;
– Είμαι εκείνος για το επίδομα που του είπατε …
– Και λοιπόν;

«Πορδοκαλάδα».

– Μου είπε να με στείλετε «επάνω».

– Α, μάλιστα.

Παίρνει ένα χαρτάκι και γράφει επάνω «4ος Όροφος, γραφείο 411». Σκέφτομαι ότι πρέπει να δείχνω παντελώς γκαγκά. Όσο βλαμμένος και να ήμουνα θα μπορούσε να μου το πεί κι εγώ να μην το ξεχάσω ως την απέναντι πόρτα. Στην απέναντι πόρτα έξω από το ασανσέρ υπάρχει άλλο χαρτάκι. «Για να ανέβετε στα γραφεία πρέπει να έχετε χαρτάκι από απέναντι». Δεν είναι κατανοητό γιατί ένας πολίτης για να ανέβει στα γραφεία πρέπει να έχει χαρτάκι από «απέναντι», αλλά είπαμε … Μην το ψάχνετε. Θυμηθείτε απλά την επόμενη φορά που θα πάτε σε Δημόσια Υπηρεσία να έχετε μαζί σας ένα χαρτάκι ακριβώς 10 Χ 7 εκ. και ένα στυλό. Γράψτε απάνω κάτι, ό,τι θέλετε π.χ. «Αρνάκι άσπρο και παχύ». Μπείτε με αυτοπεποίθηση με το χαρτάκι στο ένα χέρι, δείχνοντας με το άλλο με νόημα κατά πίσω. Δεν έχει σημασία ότι εσείς δεν ξέρετε τι κάνετε. Ο σεκιουριτάς ξέρει και θα σας αφήσει να περάσετε.

Η πόρτα στο γραφείο 411 είναι ανοιχτή αλλά το γραφείο άδειο. Όπως και το διπλανό και το παραδιπλανό. Σε κάποιο, δε θυμάμαι το νούμερο, κάθεται μέσα ένας Κύριος. Θυμηθείτε το «Κύριος» – έχει σημασία. Άλλο ένας Κύριος, άλλο μια Κυρία, άλλο τέσσερις Γεωπόνοι!

– Τι θέλετε;

Και … Μη βιάζεστε. Το Ελληνικό Δημόσιο είναι πάνω απ’ όλα απρόβλεπτο.

– Εγώ είμαι ο αρμόδιος. Γνωρίζω πολύ καλά την υπόθεση. Όπως βλέπετε έχω πάνω στο γραφείο μου την Απόφαση και την Εγκύκλιο.

Τις έχει πράγματι.

– Καλέ μου άνθρωπε!
– Για να δω την Βεβαίωση του Νοσοκομείου … Καλά που ήρθατε σε μένα. Θα απορριπτόταν.
– Γιατί;
– Η απόφαση λέει ότι θέλει υπογραφή από την Διοίκηση. Όχι από την Διευθύντρια Διοικητικών Υπηρεσιών
– Έχει διαφορά;
– Τεραστία!

Που πας ρε Καραβάγγο με τη Διευθύντρια Διοικητικών Υπηρεσιών. Εδώ είναι Κράτος, δεν είναι παίξε γέλασε!

– Θα κάνετε έναν κόπο να πάτε στο Ντινάν και να ζητήσετε να την υπογράψει ο ίδιος ο Διοικητής. Και μετά να ξανάρθετε σε μένα.

Με τη μηχανή δεν είναι το πιο ευχάριστο να ανέβεις όλη την Αλεξάνδρας υπό βροχή, αλλά μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος. Στο Ντινάν η εξυπηρέτηση είναι υποδειγματική. Σε μια ώρα μέσα έχω το χαρτί, δεόντως υπογεγραμμένο από τον «Διοικητικό Διευθυντή». 12 και μισή ντάν δείχνω το χαρτάκι από απέναντι στον σεκιουριτά και ανεβαίνω καταχαρούμενος στον καλόν άνθρωπο – γραφείο Νούμερο δε θυμάμαι. Τα άλλα εξακολουθούν να είναι άδεια. Μέσα είναι δύο κυρίες …

– Τι θέλετε ;

«Πορδοκαλάδα».

– Μήπως ξέρεις εσύ; απευθύνεται η μία στην άλλη
– Για ποιο πράγμα;

«Πορδοκαλάδα».

– Συγνώμη, αλλά πριν δυο ώρες που ήρθα, ήταν εδώ ένας κύριος και μου είπε …
– Κύριος; Τι κύριος;
– Τι «Τι κύριος»;
– Άντρας;
– Άντρας.
– Αποκλείεται!

Για κοίτα. Και δεν του φαινότανε!

– Εν πάσει περιπτώσει, ό,τι και να ήτανε, μου είπε …
– Αποκλείεται!
– Τι αποκλείεται;
– Εμείς εδώ δεν έχουμε κανέναν άντρα υπάλληλο.
– Κι αυτός που καθότανε στο γραφείο σας ποιος ήτανε;
– Που θέλετε να ξέρω εγώ;

Συμπέρασμα : Αν θέλετε να συνεννοηθείτε με κάποιον σε Δημόσια Υπηρεσία, μη ζητήσετε κάποιον υπάλληλο. Ζητείστε αυτόν που δεν υπάρχει. Αν δεν είναι εκεί, ζητείστε τον μπογιατζή, τον υδραυλικό, τον ντελιβερά ή κάποιον περαστικό. Θα σας έλεγα βέβαια και τον καφετζή του Μεγάρου, αλλά για να δείτε τον καφετζή χρειάζεστε χαρτάκι από Υπουργό και πάνω!

– Εγώ τώρα τα χαρτιά τι να τα κάνω;
– Δεν πάτε στο διπλανό γραφείο;
– Είναι άδειο. Και το παραδιπλανό.
– Τότε να πάτε στο 410.
– Πήγα αλλά είναι κλειδωμένα.
– Διότι πρέπει να μπείτε από το 409!

Η πεμπτουσία του Ελληνικού Κράτους. Το απόλυτο δόγμα επιβίωσης. Για να μπεις στο γραφείο 410 πρέπει να χτυπήσεις στο 409! Αν επιμένετε να θέλετε να μπείτε στο 410 από την πόρτα του 410 – λυπάμαι πολύ αλλά δεν έχετε καμιά ελπίδα. Καλύτερα να φύγετε για την Αυστραλία.

Στο 410 είναι και πάλι δύο κυρίες – οπότε …

«Πορδοκαλάδα».

Και …

«Πορδοκαλάδα».

– Έχω μαζί μου και την εγκύκλιο.
– Την εγκύκλιο … Α, ναι, κάτι άκουσα κι εγώ. Για να δω την βεβαίωση του Νοσοκομείου … «Ερρίκος Ντινάν»;

Απευθύνεται στην άλλη κυρία

– Είναι το Ντινάν νοσοκομείο;
– Μάλλον;
– Δε νομίζω.
– Λές;

Δεν ξέρω τι καταχθόνιο υποκρύπτεται πίσω από το «Ερρίκος Ντινάν», αλλά αυτός που το συγκάλυψε έκανε εξαιρετική δουλειά. Δεν ξέρω αν έχετε πάει … Είναι ολόιδιο με νοσοκομείο – έχει ακόμη και γιατρούς. Παρεμβαίνω δειλά …

– Η σφραγίδα γράφει «Hospital Center» και «Hospital» σημαίνει διεθνώς Νοσοκομείο
– Σου το είπα εγώ. Νοσοκομείο είναι.
– Ναι αλλά δεν είναι Δημόσιο. Το επίδομα το δικαιούνται μόνο όσοι νοσηλεύθηκαν σε Δημόσιο Νοσοκομείο.

Ξαναπαρεμβάινω …

– Με συγχωρείτε αλλά η απόφαση λέει «Νοσοκομεία» σκέτα. Δεν λέει Δημόσια ή Ιδιωτικά.
– Άλλο τι λέει η απόφαση. Εμείς τι κάνουμε! Κι ύστερα εδώ λέει «Διευθυντής Διοικήσεως» δε λέει «Διοικητής»
– Ξέρετε, μόνο τα Δημόσια έχουν Διοικητή. Τα ιδιωτικά δεν έχουν.
– Αυτά μας κάνουνε και δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο! Στο είπα εγώ … Πρέπει να ζητήσουμε διευκρινίσεις
– Συγνώμη, αλλά εγώ ως τότε την αίτηση τι να την κάνω; Να την καταθέσω ή όχι;
– Τηλέφωνα βάλατε; Βάλατε! Ε αφού βάλατε, καταθέστε την κι αν περάσει, πέρασε. Αλλιώς θα σας τηλεφωνήσουμε!

Αθάνατε Ζήκο … Πάνσοφε!
«Φυτίλια είναι κυρία γιατρέσσα μου, αλλά δεν μπορώ να σας διαβάσω τι λέει στο κουτί γιατί τα γράμματα είναι τ’ ανάσκελα! Εσείς όμως θα τα φάτε; Δε θα τα φάτε, θα τ’ ανάψετε. Ε, αν ανάψουν άναψαν, αν δεν ανάψουν δεν άναψαν»!

Τερματίζω όμως – Δόξα σοι ο Θεός. Ή μήπως όχι ακόμη;

– Ναι, αλλά που θα την καταθέσετε;

Στο Μαντείο των Δελφών ίσως; Βρέχει, αλλά με τη μηχανή και από το νέο δρόμο τους προλαβαίνω πριν κλείσουνε!

– Στο ηλεκτρονικό Πρωτόκολλο ή στο χειρόγραφο;

Έλα μου ντε;

– Όταν ήρθα με στείλανε πίσω δεξιά, στο χειρόγραφο. Σ’ αυτόν που ξέρει;
– Έ τότε να πάτε πίσω δεξιά, Κι αν έπρεπε στο ηλεκτρονικό …
– Ξέρω! Θα μου τηλεφωνήσετε. Να μη χαθούμε!

Μετά από δέκα λεπτά διαλογισμού, αφού είπα όσες Παρακλήσεις θυμόμουνα και αφού έταξα στη Χάρη της στην Τήνο, την κατέθεσα πίσω δεξιά. Στο χειρόγραφο. Σε αυτόν που ξέρει. Για το τι θα απογίνει από εκεί και ύστερα; Τι να σας πω κι εγώ;

«Πορδοκαλάδα».

Ε, τώρα κι εσείς. Αμ’ την κατέθεσα, αμ θέλετε κι απάντηση; Αφού θα μου τηλεφωνήσουν ώστε να αποφύγω την «οιαδήποτε ταλαιπωρίαν». Καλά πήγαμε, μάθαμε και πέντε πράγματα. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Μην είμεθα και πλεονέκτες!