Η φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι της Ανατολικής Αττικής δεν υπήρξε μόνο μια φυσική καταστροφή· αποτέλεσε κοινωνικό και εθνικό τραύμα που συνεχίζει να βαραίνει τη συλλογική μνήμη.

Με 104 επίσημα καταγεγραμμένους νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, η τραγωδία ανέδειξε τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού, τις ελλείψεις στον συντονισμό και την απουσία ενός πραγματικού συστήματος πολιτικής προστασίας.

Σήμερα, επτά χρόνια αργότερα, οι συγγενείς των θυμάτων και οι εγκαυματίες εξακολουθούν να βιώνουν την αδικία όχι μόνο της απώλειας αλλά και της αδιαφορίας. Ο Σύλλογος Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών καταγγέλλει ότι τα Υπουργεία παραμένουν κλειστά στα αιτήματά τους για οικονομική και κοινωνική στήριξη, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις. Οι άνθρωποι που θρηνούν δικούς τους ή που κουβαλούν στο σώμα τους τα σημάδια εκείνης της ημέρας βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κράτος που τους αγνοεί.

1. Τα αιτήματα του Συλλόγου

Ο Σύλλογος, σε επίσημη ανακοίνωσή του, επισημαίνει ότι έχει καταθέσει από τον Μάρτιο του 2025 (έξι μήνες πριν) συγκεκριμένα αιτήματα προς:

• τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ. Κυριάκο Πιερρακάκη,
• την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Νίκη Κεραμέως.
• Τα αιτήματα περιλαμβάνουν μέτρα οικονομικής ενίσχυσης για:
• Συγγενείς των θυμάτων που έχασαν τον βασικό οικονομικό στυλοβάτη της οικογένειας.
• Εγκαυματίες που αδυνατούν να εργαστούν λόγω μόνιμων αναπηριών ή ψυχολογικών συνεπειών.
• Δημιουργία θεσμοθετημένου πλαισίου ειδικής πρόνοιας για τις οικογένειες που έχουν μείνει χωρίς στήριγμα.

Παρά τα αιτήματα, δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση: ούτε συνάντηση, ούτε συζήτηση, ούτε υπόσχεση για νομοθετική ρύθμιση.

2. Η ανακοίνωση – μήνυμα αγανάκτησης

Ο Σύλλογος τονίζει με έμφαση:

«Βρισκόμαστε 7 χρόνια μετά από την πολύπλευρη τραγωδία της 23/07/2018, χωρίς να έχουμε τη στοιχειώδη στήριξη από το κράτος ως κράτος πρόνοιας… για μια ακόμη φορά δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση από τα αρμόδια Υπουργεία, έστω για μια συνάντηση».

Η δήλωση αυτή συμπυκνώνει την αγωνία και την απογοήτευση όσων αγωνίζονται να σταθούν όρθιοι. Οι οικογένειες δεν ζητούν προνόμια· απαιτούν δικαιοσύνη και έμπρακτη αρωγή.

3. Το χρονικό της αδιαφορίας

Από το 2018 μέχρι σήμερα, οι συγγενείς και οι εγκαυματίες έχουν προβεί σε:

• Συνεχείς καταθέσεις υπομνημάτων σε κυβερνήσεις και Υπουργούς.
• Δημόσιες παρεμβάσεις με στόχο να κρατήσουν ζωντανό το αίτημα δικαίωσης.
• Νομικές ενέργειες και παραστάσεις σε δίκες για την απόδοση ευθυνών.

Ωστόσο, η εμπειρία τους δείχνει ότι το κράτος, μετά τα αρχικά επιδόματα και αποζημιώσεις, έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια μακροπρόθεσμης στήριξης. Το Μάτι, παρά τη βαρύτητα της τραγωδίας, κινδυνεύει να περάσει στη λήθη του πολιτικού χρόνου.

4. Το ζήτημα της κοινωνικής πρόνοιας

Η αδράνεια αυτή φανερώνει την έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής κοινωνικής προστασίας για θύματα καταστροφών. Σε άλλες χώρες, τέτοιες κοινότητες θυμάτων έχουν μόνιμα κονδύλια, ψυχολογική στήριξη, οικονομικά μέτρα ανακούφισης. Στην Ελλάδα, η πολιτεία περιορίζεται σε προσωρινές παροχές που σβήνουν μόλις περάσει το πρώτο κύμα δημοσιότητας.
Το Μάτι, επτά χρόνια μετά, αποδεικνύει ότι η λήθη δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά πολιτική επιλογή.

Η φωνή των συγγενών και των εγκαυματιών του Ματιού αποτελεί μια κραυγή αγωνίας απέναντι σε ένα κράτος που δείχνει να ξεχνά. Η καταγγελία τους δεν είναι μια απλή διαμαρτυρία· είναι μια υπενθύμιση ότι πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν ζωές που χάθηκαν και άνθρωποι που ακόμα παλεύουν καθημερινά με τα τραύματά τους.
Η Πολιτεία, όσο καθυστερεί να ανταποκριθεί, τόσο βαθαίνει το χάσμα εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Αντί για σιωπή, οφείλει να ανοίξει διάλογο. Αντί για κλειστές πόρτες, να σταθεί αρωγός. Αντί για αδράνεια, να θεσπίσει ουσιαστικά μέτρα που θα αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια των οικογενειών.
Η τραγωδία του Ματιού δεν είναι υπόθεση του χθες· είναι μια πληγή ανοιχτή. Και όσο η Πολιτεία αδρανεί, τόσο βαραίνει η ευθύνη της. Το Μάτι δεν ζητά ελεημοσύνη· ζητά δικαιοσύνη, μνήμη και σεβασμό.