Μάτι: Μένοντας όρθιοι μετά την καταστροφή

Αν αναλογιστούμε τι συνέβη εκείνο το απόγευμα και ότι η Κυανής Ακτής και η Ποσειδώνος ήταν γεμάτες καμένα αυτοκίνητα, το ένα πάνω στο άλλο, είναι θαύμα το ότι τελικά έμειναν όρθιες.

Δύο εμβληματικές επιχειρήσεις, όχι μόνο για το Μάτι αλλά για ολόκληρη την περιοχή, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο τόσο στην επόμενη μέρα της καταστροφής, όσο και μακροπρόθεσμα, καθώς αποτέλεσαν και αποτελούν ζωντανή απόδειξη ότι η περιοχή έχει γυρίσει σελίδα.

Το Ξενοδοχείο «Μάτι» έγινε καταφύγιο για εκατοντάδες άτομα εκείνη τη μέρα και, στο διάστημα που ακολούθησε, για δεκάδες Ματιώτες που έχασαν τα σπίτια τους. Το «Άρτιον» έγινε χώρος συνάντησης, στέκι για όσους αποζητούσαν δυο λόγια παρηγοριάς και σταδιακά γι’ αυτούς που ένιωθαν χρέος να οργανωθούν με τους συντοπίτες τους για να ξανασχεδιάσουν το Μάτι.

Μιλήσαμε με τις κυρίες Νατάσα Καρβέλα (Hotel Mati) και Μαίρη Παρασκευοπούλου (Άρτιον) για το πρώτο σοκ, τα πρώτα άγχη, τις ζημιές, τον οικονομικό αντίκτυπο της πυρκαγιάς, αλλά και το πώς προχώρησαν μπροστά αποφασιστικά, σώζοντας τις επιχειρήσεις τους και συγχρόνως και εκατοντάδες ψυχές…

Νατάσα Καρβέλα (Hotel Mati)

«Tο Μάτι ως περιοχή, αλλά και η ζωή όλων των Ματιωτιών άλλαξε δραματικά και ανεπανόρθωτα μέσα σε πέντε ώρες. Εμείς στο ξενοδοχείο κατορθώσαμε να περιορίσουμε τη φωτιά και κατ’ επέκταση τις ζημίες μόνο στους εξωτερικούς χώρους.

Από το θερμικό κύμα κάηκαν οι εξωτερικές μονάδες όλων των κλιματιστικών, κάηκαν πολλές εξωτερικές ομπρέλες, ξαπλώστρες, καρέκλες, καναπέδες και τραπέζια, όλες οι μονώσεις των ταρατσών κτλ, όπως επίσης και κάποιες αποθήκες. Ήταν θαύμα που καταφέραμε να σώσουμε το κτήριο, εντός του οποίου την ώρα της φωτιάς βρίσκονταν 150 πελάτες, καθώς ήμασταν fully booked, αλλά και 100 άτομα που μπήκαν για να σωθούν.

Αντιλαμβάνεστε τι ευθύνη είχαμε για 250 ψυχές. Μείναμε αβοήθητοι, αλλά χάρη στην ψυχραιμία που επέδειξαν όλοι και μια ανώτερη δύναμη που μας βοήθησε, δεν είχαμε ούτε τραυματίες. Μας έσωσε το γεγονός ότι είχαμε παρακολουθήσει τυχαία ένα σεμινάριο της πυροσβεστικής και κινηθήκαμε σωστά. Κλείσαμε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα και κατεβάσαμε 60 πυροσβεστήρες καταφέρνοντας να σβήσουμε τη φωτιά στον εξωτερικό χώρο και κυρίως στο μεγάλο πεύκο που σε ύψος φτάνει μέχρι τον 6ο όροφο.

Ακόμα δεν έχουμε επανέλθει σε πλήρη κανονικότητα, καθώς οι ασφαλιστικές μάς έδωσαν ελάχιστα συγκριτικά με τη ζημιά που πάθαμε, γιατί έβρισκαν τρόπους να γλυτώνουν χρήματα. Η συνολική ζημιά ήταν δεκαπλάσια της αποζημίωσης που πήραμε από την ασφαλιστική εταιρεία.

Προφανώς, ακόμη δεν έχουμε συνέλθει πλήρως και δεν έχουμε επανέρθει σε κανονικότητα. Όλα αυτά όμως τα θεωρούμε δευτερευούσης σημασίας από τη στιγμή που χάθηκαν τόσες ψυχές, χάσαμε δικούς μας ανθρώπους και φίλους».

– Επιχειρηματικά τι συνέβη αυτήν την 4ετία;

«Επίσης ανυπολόγιστη ζημιά. Την επομένη της φωτιάς, το καλοκαίρι του 2018, όλοι οι πελάτες έφυγαν από το ξενοδοχείο. Ήρθαν μόνο κάποιοι δημοσιογράφοι από ξένα κανάλια και πρακτορεία, έμειναν για λίγες ημέρες και έφυγαν. Από την πρώτη βραδιά παραχωρήσαμε δωμάτια σε συμπολίτες μας που μας ζήτησαν βοήθεια. Κάποιοι έμειναν για εβδομάδες, κάποιοι άλλοι μέχρι το τέλος της σεζόν. Ήταν χρέος μας να βοηθήσουμε όσους είχαν χάσει τα σπίτια τους ή δεν μπορούσαν να μείνουν λόγω ζημιών και το κάναμε με μεγάλη μας χαρά…

Το καλοκαίρι του 2019 κάποιοι tour operator μάς είπαν ότι δε θα στείλουν κόσμο στο Μάτι, κάποιοι άλλοι μάς πίεσαν να μειώσουμε τις τιμές προκειμένου να φέρουν πελάτες.
Υπήρξαν, όμως κι αυτοί που ήρθαν, είδαν την περιοχή και αποφάσισαν να συνεχίσουμε τη συνεργασία.

Ενημέρωναν τον κόσμο για το τι είχε συμβεί και τελικά υπήρξαν τουρίστες που θέλησαν εν γνώσει τους να στηρίξουν το Μάτι. Μέσα σε αυτούς και παλιοί πελάτες μας που έρχονταν χρόνια και μας δήλωσαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθουν τώρα που τους είχαμε ανάγκη κυρίως για ψυχολογική υποστήριξη.

Ό,τι προσπάθεια κάναμε το 2019, μας τη διέλυσε το 2020 και το 2021 ο κορονοϊός…

Αντιμετωπίσαμε σοβαρό πρόβλημα κι είναι λογικό όταν μετά από ένα τόσο μεγάλο πλήγμα δέχεσαι και δεύτερο. Αν μη τι άλλο, σε αυτά τα τέσσερα χρόνια η φύση η ίδια αλλά και πολλοί Ματιώτες που έφτιαξαν τα σπίτια και τους κήπους τους, άλλαξαν τόσο την εικόνα της περιοχής, που σε αρκετά σημεία του το Μάτι δεν μοιάζει επ’ ουδενί με μέρος που κάποτε καταστράφηκε.

Φέτος, βλέπουμε ότι υπάρχει κινητικότητα και θέλω να ελπίζω ότι αφήνουμε πίσω όλα αυτά που μας ταλαιπώρησαν από εκείνη τη φρικτή Δευτέρα κι έπειτα.

Το συναισθηματικό κομμάτι, τις απώλειες, τα όσα ζήσαμε, δεν πρόκειται να τα αφήσουμε πίσω. Θα τα κουβαλάμε κι εμείς και το Μάτι για μια ζωή».

Μαίρη Παρασκευοπούλου (Άρτιον)

«Το Άρτιον ήταν από τις επιχειρήσεις που βρέθηκαν στο έλεος της πυρκαγιάς και προφανώς υπέστη σοβαρές ζημιές, όπως θα θυμάστε και από τις εικόνες που προβάλλονταν εκείνες τις μέρες από τα ΜΜΕ. Δεν έχει νόημα να μπω σε λεπτομέρειες και νούμερα, περιληπτικά θα σας πω ότι κάηκαν αποθήκες, ψυγεία, καρέκλες, τέντες. Μόνο η τέντα έχει τεράστιο κόστος…

Από τη στιγμή που δεν είχαμε κάποιο πολύ πιο δυσάρεστο απρόοπτο και το λέω γιατί ο σύζυγός μου ήταν εκεί την ώρα της φωτιάς, η επόμενη μέρα μάς βρήκε να λειτουργούμε λίγο περίεργα. Μας πήρε… ανάποδα όλο αυτό, μας θύμωσε κι αρχίσαμε να φτιάχνουμε το μαγαζί από την πρώτη μέρα. Το πρώτο πράγμα που αγοράσαμε ήταν πιεστικό και ποτίζαμε κάθε μέρα, φυτεύαμε παντού λουλούδια. Είχαμε πολύ θυμό μέσα μας, αλλά παράλληλα θέλαμε να δώσουμε και βοήθεια. Επιδίωξή μας ήταν να μαζεύεται ο κόσμος στο Άρτιον, να τους συγκεντρώνουμε εκεί σαν να είναι η οικογένειά μας.

Όπως αντιλαμβάνεστε, είχαμε πολύ σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο, πέρα από τις ζημιές. Αφενός μιλάμε για ένα μαγαζί καμένο και χωρίς ρεύμα για καιρό, αφετέρου για έλλειψη στοιχειώδους διάθεσης, από όποιον ερχόταν να βρει μια συντροφιά, μια παρηγοριά. Μας βοήθησαν πολύ οι προμηθευτές μας εκείνη την περίοδο. Μας στήριξαν και ό,τι έφερναν χωρίς να μας το χρεώνουν, το δίναμε κι εμείς με τη σειρά μας στον κόσμο.

– Πόσο καιρό σάς πήρε για να επανέλθει το μαγαζί σε μια «κανονικότητα»;

«Σε ό,τι αφορά στο πρακτικό κομμάτι, μετά από περίπου 25 μέρες αγοράσαμε μια γεννήτρια που υποστήριζε κάποια ψυγεία και υπολειτουργούσαμε. Ψυχολογικά, όμως, αργήσαμε πάρα πολύ να μπούμε σε μια σειρά. Πώς θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς; Ήμασταν από κηδεία σε κηδεία κι όταν δεν είχαμε να αποχαιρετήσουμε κάποιον, ο κόσμος μαζευόταν στο μαγαζί και το μόνο που άκουγες ήταν η προσωπική ιστορία κι εμπειρία του καθενός. Μαυρίλα.

Αλλά δεν ήταν ούτε η διαδρομή προς την κανονικότητα, ούτε η οικονομική ζημιά που μας γονάτισαν αυτή την τετραετία. Αυτό που διαχειριστήκαμε πιο δύσκολα από όλα ήταν η στενοχώρια του κόσμου, η απελπισία και η απώλεια». {https://news.marathonpress.gr}

Related Posts