Η φράση συμμερίζομαι το πόνο των αγαπημένων τους είναι πολύ φθηνή..
Δεν ξεχνάμε εκείνη τη φρίκη.. Συμπονούμε.. Σεβόμαστε..
Σαν σχέδιο εξολόθρευσης..
Δεν ξεχνώ αυτό το τέρας που έκαιγε ότι έβρισκε χωρίς ίχνος ελεημοσύνης…
Δεν ξεχνώ τον πανικό να μείνουμε ζωντανοί..
Δε ξεχνώ εκείνη τη στάχτη που εγινε κομμάτι του εαυτού μας..
Δεν ξεχνώ τη μάνα που κλαίει το παιδί της..
Δεν ξεχνώ τον ηρωισμό των εγκαυματιών που πάλευαν μήνες με το θάνατο και θα παλεύουν για χρόνια ακόμη..
Δεν ξεχνώ το κόσμο που έψαχνε τους αγαπημένους τους ακόμη και μετά από μήνες μες τ’ αποκαΐδια με την ελπίδα να βρεθούν τα άψυχα σώματα τους…
Δεν ξεχνάμε το κόσμο που έχασε το σπίτι του.. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια.. να ζητάνε ένα πιάτο φαΐ .. ένα ζευγάρι παπούτσια.. Δε ξεχνώ όλα αυτά τα άδεια σπίτια.. Το σπιτικό τους.. που δούλευαν από μικροί με μεράκι για να μεγαλώσει η οικογένεια τους..
Δεν ξεχνώ που δεν είχαν το στοιχειώδη ανθρώπινο χρόνο να κλάψουν η να θρηνήσουν από την ανελέητη γραφειοκρατια..
Δεν ξεχνώ που δεν τους δίνεται άδεια ούτε να το ξαναχτίσουν.. Άνθρωποι με πρώτη και μόνιμη κατοικία.. ακόμη στις κατασκηνώσεις.. Δεν ξεχνώ την κοροϊδία, τη ψευδοελπιδα για αποκατάσταση, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, τη μοναξιά, την απάνθρωπη αντιμετώπιση…
Δεν ξεχνώ εκείνη τη σωτήρια θάλασσα……
Το κόσμο που έπεσε να σωθεί κυνηγημένος και κολυμπούσε 6 ώρες.. Το κόσμο που ο Ποσειδώνας πήρε μαζί του..
Δεν ξεχνώ τα γκριζωπά ζωάκια που περπατούσαν έντρομα και χαμένα στους δρόμους ψάχνοντας τα αφεντικά τους..
Δε ξεχνάμε τη μυρωδιά του θανάτου που μας στοιχειώνει στον ύπνο μας..
Δεν ξεχνάμε το επόμενο πρωί..
Δεν ξεχνάμε που χτυπούσαμε τις πόρτες ρωτώντας αν είναι ζωντανοί μέσα..
Δεν ξεχνάμε την εμπόλεμη κατάσταση που κρατούσε μήνες..Τα hot spot, τα συσσίτια, τα μέσα έξω στα δημαρχεία, κόσμο να δηλώνει εξαφανίσεις στο Λιμενικό, το πολιτιστικό κέντρο Μάκρης, το κλειστό γήπεδο Ραφήνας, τα σχολεία,.. Δεν ξεχνώ τους ήρωες πυροσβέστες, γιατρούς, δημοσιογράφους, εθελοντές, φαντάρους και όλα τα Σώματα προστασίας που έχασαν τον ύπνο τους για αρκετό καιρό..
Δεν ξεχνώ το πάθος των ανθρώπων να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν!
Δεν ξεχνώ την αϋπνία, την εξάντληση, την προδοσία, την εγκατάλειψη, τη θλίψη..την αλληλεγγύη..
Έπαψε ο χρόνος.. Ήμαστε όλοι αδέρφια.
Δεν ξεχνώ τις μάσκες άνθρακα, τα μπουκαλάκια, τα φτυάρια που πήραμε απ το κήπο μας.. Έπαψε ο χρόνος.. Ήμαστε όλοι μια γροθιά. Συντονιζομαστε πιο πολύ απ ότι οι αρμόδιες αρχές..
Ένας χρόνος μετά..απ τη πρώτη μέρα μέχρι σήμερα είμαστε εδώ.. Στην αρχή πίστευα ότι έχασα τον Παράδεισο μου..το μέρος που αντλούσα τη δύναμη μου..Είμαστε παιδιά της φύσης..Όταν κλαίνε τα δέντρα μας κλαίμε κ εμείς.. Ήταν το μέρος που μας προστάτευε.. μας γέμιζε γαλήνη..
Όμως συνειδητοποίησα ότι τον αγαπάω περισσότερο απ ότι νόμιζα γιατί ήθελα να τον θεραπεύσω όπως έκανε σ έμενα τόσα χρόνια.. Είμαστε ακόμα εδώ και μεγαλώνουμε παρέα με το τέρας, με τον φόβο μας, με το τρομαχτικό χειμώνα, με τη μοναξιά..με τις εθελοντικές δράσεις..
Θα καταφέρουμε μαζί να κάνουμε και να δούμε ξανά καταπράσινο το Μάτι και τη Ραφήνα…
Η πρώτη παρηγοριά της φύσης ήταν όταν έσκασαν τα πρώτα κυκλάμινα.. Μας φώναζε “εδώ είμαι ακόμα αρκεί να με βοηθήσετε”.
Η αισιοδοξία έρχεται όταν βλέπεις ανθρώπους με μεγαλείο ψυχής να θέλουν να αλλάξουν τον τόπο..να το παλεύουν μόνοι τους.. να ξαναζωντανέψουν τις επιχειρήσεις τους, τα σπίτια τους, τις αναμνήσεις τους… να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να παρασύρουν τους υπόλοιπους.
Θα το ξεπεράσουμε μαζί.
Θεράπευε για να θεραπευτείς.
Δεν ξεχνώ 23/7/2018
Καλλή Ντε Μπάκα
